Το δεύτερο μου όνομα είναι Μαρίνα και σήμερα γιορτάζω.

Το θυμούνται ελάχιστοι δικοί μου άνθρωποι καθώς κανείς δεν με φώναξε ποτέ Μαρίνα. Το πρώτο μου όνομα- αυτό που με φωνάζεις και γυρίζω μέσα σε χιλιάδες κόσμο-είναι αρχαίο ελληνικό και ιδιαίτερα σπάνιο.

Συμπέρασμα: Δεν δέχομαι ευχές για ονομαστική εορτή σχεδόν ποτέ.

Το Μαρίνα το πήρα απ'τη μητέρα της μητέρας μου την οποία ελάχιστα γνώρισα μιας και ζούσε πολύ πολύ μακρυά και δεν είχαμε επαφές. Δεν θα σας εξηγήσω πολλά γιατί θα δημιουργηθούν πολλά ερωτήματα που χρειάζονται δέκα ποστ για να απαντήσω.

Ξέρω ότι η γιαγιά Μαρίνα ήταν πολύ όμορφη γυναίκα, με υπέροχα δόντια -που νομίζω ότι μοιάζουν με τα δικά μου-και μάλιστα ήταν μαία και βοήθησε τη μητέρα μου να με φέρει στο σκληρό τούτο κόσμο.

Η γιαγιά Μαρίνα τα έτσουζε λέει η ιστορία, τα έτσουζε και με το παραπάνω, έκανε μια ατίθαση κόρη-τη μητέρα μου- και πέθανε πριν 3-4 χρόνια άρρωστη και μεγάλη πια σε ηλικία.

Έκανα ένα μεγάλο ταξίδι για να τη δω στα 18 μου και θυμάμαι πως όσες ώρες περάσαμε μαζί τις περάσαμε κλαίγοντας.Εκείνη δηλαδή το ξεκίνησε κι εγώ ως ευαίσθητο πλάσμα και ευσυγκίνητο δεν ήθελα πολύ.

Ήταν σχεδόν μαγική η στιγμή γιατί είχα να τη δω απ' όταν ήμουν ενός έτους, αλλά παρ' όλα αυτά μόλις την συνάντησα ήξερα καλά πως αυτή η γυναίκα με είχε αγκαλιάσει κάποτε και με είχε φροντίσει. Δεν ξέρω αν ήταν η μυρωδιά της, τα μάτια της ή το άγγιγμα της όμως ένιωθα ξεκάθαρα πως μου ήταν πολύ οικείο όλο αυτό που συνέβαινε . Βέβαια είχαμε και να κλάψουμε οπότε δεν περίσσευε και πολύς χρόνος για σκέψη.

Η γιαγιά Μαρίνα είχε κρατήσει το παιδικό μου κρεβατάκι καθώς τους 12 πρώτους μήνες ζωής τους πέρασα μαζί της-και με τη μητέρα μου, με την οποία πέρασα τους 24 πρώτους μήνες μου μαζί της-, το παιδικό μου κρεβατάκι είχε γύρω-γύρω τις κούκλες μου και όλα τα παιχνίδια που μου είχαν στείλει οι συγγενείς.

Είχε μάλιστα και μια φωτογραφία απομεινάρι του μεγάλου έρωτα του μπαμπά μου και της μαμάς μου. Γενικά απ' ότι καταλαβαίνετε η γιαγιά Μαρίνα ζούσε στο δικό της κόσμο!

Δεν μπόρεσε να δεχτεί μάλλον ότι εγώ μεγάλωσα, ότι οι γονείς μου είχαν χωρίσει, ότι η μαμά μου είχε φύγει όταν ήμουν δύο χρονών και δεν είχαμε καμία επαφή για πάρα πολλά χρόνια, και είχε συντηρήσει όλο το περιβάλλον όπως ήταν τότε που ήμουν νεογέννητο. Ακόμα και το γιογιό μου είχε φυλάξει! Και αναρωτήθηκα εγώ"καλά ενός έτους και καθόμουν σε γιογιό;μπράβο ωριμότητα"

Περάσαμε δέκα μέρες με τη γιαγιά Μαρίνα,κάθε μέρα κλάμα, βλέπαμε μερικές φωτογραφίες του μεγάλου έρωτα για να κλάψουμε περισσότερο, μετά είχαμε επεξεργασία δική μου για να δούμε τα δάχτυλά μου, τα νύχια μου, τα μαλλιά μου, τα πόδια μου. Δεν με χόρτασε η γιαγιά Μαρίνα ποτέ βλέπεις..

Όταν έφυγα της είπα ότι θα ξαναπάω. Και δυστυχώς δεν ξαναπήγα. Τα χρόνια πέρασαν, η δική μου ζωή προχωρούσε, το ταξίδι ήταν πάντα μεγάλο, η μητέρα μου ήταν πάντα αλλού..δεν έτυχε να ξαναπάω.Και η γιαγιά Μαρίνα έφυγε απ' τη ζωή.

Μια γιαγιά που δεν γνώρισα αλλά ξέρω πως μ' αγάπησε. Μια γιαγιά που δεν δέθηκα μαζί της όμως μαζί ζήσαμε μερικές στιγμές που ακόμα κι αν ήταν ελάχιστες ήταν πολύ δυνατές.

Σήμερα η γιαγιά Μαρίνα ήρθε στο μυαλό μου λόγω της γιορτής μου. Εύχομαι να είναι καλά εκεί πάνω,να με προσέχει αν με βλέπει, να προσέχει και τη κόρη της και να μου δίνει δύναμη όταν τη χρειάζομαι.

Εγώ είμαι καλά, πάντα ήμουν καλά, μεγάλωσα καλά με μια άλλη γιαγιά..

Did I say that I want to
Leave it all behind?

Welcome Summer

Κατάλαβα πως το καλοκαίρι έφτασε όταν:

• Άρχισα να ψάχνω να αγοράσω γυαλιά ηλίου.
• Άρχισα να φοράω bronze πούδρες.(Που τελικά ούτε το Χειμώνα αποχωρίστηκα αλλά λέμε τώρα.)
• Άρχισα γυμναστήριο.
• Άρχισα να είμαι χαζοχαρούμενα αισιόδοξη χωρίς να υπάρχει λόγος.
• Άρχισα να ξενυχτάω και να ξυπνάω με κέφι.(Μπορεί να μη φαίνεται το κέφι κάτω από τη κατσουφιασμένη και πρησμένη μούρη μου το πρωί στη δουλειά, όμως στο λόγο μου,νιώθω πολύ καλά.)
• Άρχισα να παίζω Τζόκερ γιατί είναι η μόνη λύση το Καλοκαίρι εγώ και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι να είμαστε συνέχεια σε μια παραλία.
• Άρχισα να ομορφαίνω και σταμάτησα να τρώω τα νύχια μου.
• Άρχισα να κοιτάω (και να δοκιμάζω)πέδιλα.
• Άρχισα να αφήνω τη πόρτα του μπαλκονιού ανοιχτή.

Και τέλος, κατάλαβα για τα καλά πως το Καλοκαίρι ήρθε όταν συνάντησα την πρώτη πετούμενη-καρδαμωμένη-τεραστίων διαστάσεων κατσαρίδα να διασχίζει αμέριμνη το πεζοδρόμιο καθώς εγώ σαν γνήσια χαζογκόμενα ούρλιαζα και έτρεχα να αποφύγω το τέρας των υπονόμων.

Οι "δυνατοί έρωτες"

Εχθές είχα μια συζήτηση για τους (τάχα μου)"δυνατούς έρωτες", τους έρωτες που σου μένουν, αυτούς που σε έχουν ταλαιπωρήσει, που δεν κρατάνε πολύ,που δεν σου αξίζουν, που κρατάνε μέχρι να σε "εξοντώσουν" ίσως, και φεύγουν -ή φεύγεις εσύ- λίγο πριν στ' αλήθεια σε εξοντώσουν.

Ο έρωτας, μου είπε κάποτε κάποιος σπουδαίος άνθρωπος, είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορείς να το νιώσεις πολλές φορές στη ζωή σου, δεν το αντέχει ο οργανισμός σου. Γίνεται σχεδόν καταστροφικό συναίσθημα, δεν έχει σχέση με την αγάπη, είναι δυνατό αίσθημα που σε κάνει να χάνεις τον εαυτό σου..

Όλοι όσοι κάναμε τη κουβέντα είχαμε ζήσει κάτι τέτοιο, έχει τη χάρη του να έχεις ξεπεράσει ένα τέτοιο έρωτα και να το συζητάς μετά από χρόνια..

Έβγαλα μερικά συμπεράσματα γι ' αυτούς τους έρωτες:

1. Ερωτεύεσαι αυτό που φαντάζεσαι ότι είναι ο άλλος, κι αυτό απέχει πολύ απ' τη πραγματικότητα.
2. Ερωτεύεσαι αυτό που είναι ο άλλος το οποίο είναι κάτι που δεν μπορείς να διαχειριστείς, δεν το θέλεις πραγματικά, δεν έχει ουσία για σένα αλλά στη συγκεκριμένη φάση της ζωής σου θέλεις κάτι που να σε ταλαιπωρεί και να σε σέρνει...σχεδόν διατροφικό αλλά ανθρώπινο.
3. Απ' αυτούς τους έρωτες ξενερώνεις ξαφνικά, μια και καλή, σου γυρνάει η βίδα και λες τέλος.
4. Σπάνια αυτοί οι έρωτες βγάζουν κάπου ωραία, σπάνια γίνονται σχέσεις, αγάπη, και όλα εκείνα που ελπίζεις κι ονειρεύεσαι.
5. Συνήθως τους συναντάς μετά από μεγάλες σχέσεις, μετά από όμορφες σχέσεις, μετά από σχέσεις που πληγώθηκες, που βαρέθηκες κλπ
6. Αυτοί οι έρωτες ακόμα κι αν τους ξεπεράσεις σου μένουν απωθημένο,έχεις ανάγκη μια μέρα να πάρεις το αίμα σου πίσω, να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου λιγάκι επειδή κάποτε άφησες να σε ποδοπατήσουν...Λογικό ακούγεται.
7. Αυτοί οι έρωτες δεν είναι οι αληθινοί.Πιστεύω πως το συναίσθημα είναι μεν δυνατό αλλά αυτό που είναι ακόμη πιο δυνατό είναι ένας έρωτας που εξελίσσεται..ένας έρωτας που βγάζει κάπου,ο έρωτας που δίνει τη θέση του στην αγάπη.

Είμαι απ' τους ανθρώπους που δεν μου ήταν δύσκολο να "ερωτευτώ" ..για λίγο..

Αρκετές φορές στη ζωή μου ενθουσιάστηκα με ανθρώπους,τους ερωτεύτηκα με ένα τρόπο, και είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που μου άρεσε να ερωτεύομαι κάτι που δεν μου αξίζει, που ίσως με φτύνει, που δεν βγάζει πουθενά,που με τρέχει, που δεν βρίσκω ανταπόκριση.

Έλεγα ότι μου αρέσουν τα δύσκολα.

Και ίσως έτσι να ήταν. Ίσως και έτσι να είναι ακόμη.

Όμως! Εχθές μετά απ' την κουβέντα που έκανα συνειδητοποίησα πως σε όλους αυτούς τους έρωτες ήρθε η μέρα που πήρα το αίμα μου πίσω!

Μπορεί να άργησε αλλά ήρθε η μέρα που έδωσε αυτό που είχα πάρει......πόρτα.

Και ναι, είμαι χαρούμενη γι΄αυτό. Δεν άφησα απωθημένα. Κυνήγησα με κάθε τρόπο ο,τι απωθημένο είχα μέχρι να μου φύγει, μέχρι να μη θέλω άλλο, μέχρι να λιγωθώ και να ξελιγωθώ.

Και όταν πια βρήκα τον έρωτα τον δικό μου , τον αληθινό, αυτόν που εξελίχθηκε σε αγάπη κατάλαβα πως χωρίς εκείνους τους τάχα μου δυνατούς έρωτες δεν θα είχα φτάσει εδώ. Δεν θα είχα τη δυνατότητα να ξεχωρίσω πως ΑΥΤΟΣ είναι ο αληθινός έρωτας.

Λέει, λέει, λέει..

Ακούω διάφορα.

Να αρχίζω να φέρομαι καλύτερα στους ανθρώπους που αγαπώ και μ' αγαπούν λέει.

Να γίνω καλύτερος άνθρωπος, μπορώ κι άλλο λέει.

Να εκφράζω ελεύθερα αυτά που πιστεύω λέει,να μη στενοχωριέμαι με τους μαλάκες που συναναστρέφομαι, να μη τους παίρνω σοβαρά λέει.

Να αγνοώ τους κομπλεξικούς και αυτούς που προσπαθούν συνεχώς να μου μεταδώσουν αρνητική ενέργεια λέει.

Να κάνω οικονομία, να μη πετάω τα λεφτά μου από 'δω και από 'κεί λέει, έρχονται στενέματα λέει.

Να ξεβάφομαι καλά πριν κοιμηθώ, να προσέχω μη κάνω ρυτίδες λέει.

Να ελαττώσω το κάπνισμα, κάνει κακό σε όλα λέει, κι εγώ καπνίζω σαν φουγάρο.

Να σταματήσω να έχω φοβίες, άγχος και πάσης φύσεως αρνητικό συναίσθημα που με αποσυντονίζει , με αλλοιώνει και με χαλάει λέει.

Να συμμαζέψω λίγο το "ρημάδι" το δωμάτιο μου, που είναι σαν το Ζάρα Σάββατο μεσημέρι,παραμονή Πρωτοχρονιάς, λέει.

Να σταματήσω να τα αφήνω όλα για την τελευταία στιγμή, να αποκτήσω πειθαρχία λέει.

Να μην αργώ τις ταινίες στο video club, έλεος λέει.

Να σταματήσω να περνάω κρίσεις καχυποψίας, γίνομαι κουτοπόνηρη λέει.

Life planning vs arkoudaki

Είμαι το αρκουδάκι και είμαι καλά.

Και δεν θέλω εξυπνάδες.

Άλλο και τούτο πάλι σήμερα, να προσπαθούν μερικοί να σε πείσουν σώνει και ντε πως πρέπει να βάλω στόχο, να φτιάξω πορεία, να δώσω απάντηση για το πως θέλω να είμαι στα 40.

Και δεν σε ικανοποιεί η απάντηση "Θέλω να έχω μια όμορφη οικογένεια με άντρα και παιδιά που θα λατρεύω", όχι δεν σε ικανοποιεί εσύ θες κι άλλα, πρέπει λες να βάλω πρόγραμμα, να σχεδιάσω, να στρώσω έδαφος,να βάλω στόχους...

Άκου φίλε μου, πες με ανώριμη, πες με δειλή, πες μου ότι δεν έχω στον ήλιο μοίρα έτσι όπως πάω, όμως εγώ έτσι είμαι καλά.

Δεν γουστάρω τα προγράμματα.

Ναι εξυπνάκια, ίσως φοβάμαι κατά βάθος την αποτυχία..Βρε που σε βρήκαμε εσένα; Πως το κατάλαβες;Καλά εσύ έπρεπε να γίνεις ψυχολόγος με συγγράμματα όχι αστεία.

Για μένα φίλτατε, η ζωή καταντάει βαρετή αν ξέρω που θα πάω. Θες να φταίει η γενιά μου; Θες να φταίει ο τρόπος που μεγάλωσα; Θες η έλλειψη συγκέντρωσης στο σχολείο; Θες να φταίνε τα fridays που τρώω συνέχεια;

Δεν ξέρω τι φταίει..πάντως ένα θα σου πω..

Αν εσύ είσαι αυτός που τα ξέρεις τόσο καλά, και τα κατάφερε, αν εσύ τα είχες προγραμματίσει όλα και σου βγήκαν όπως τα φαντάστηκες στα 27 σου,αν εσύ είσαι το τρανό αυτό παράδειγμα και επαλήθευση της ζωής τότε σου 'χω νέα!

Δεν ψήνομαι καθόλου να γίνω σαν κι εσένα στα 40 μου. Χοντρός με μούσια και αποφθέγματα.

Εμένα η ζωή μου έμαθε μέχρι σήμερα πως όσο και να χτυπιέμαι από κάτω και να θέλω να φέρω τα πράγματα στα μέτρα μου, όλο και κάποια "έκπληξη" θα μου τα ανατρέψει όλα.

Και στη τελική αυτές οι εκπλήξεις όσο θλιβερές, τραγικές, ανυπόφορες ή ωραίες αν είναι μ' αρέσουν στο τέλος. Έχουν τη μαγεία τους. Αυτές θυμάσαι, αυτές περιγράφεις, αυτές σε διαμορφώνουν αυτό που είσαι.

Δεν μπορώ να γράψω σε ένα χαρτί και να το κολλήσω στο ψυγείο"27 Ιουλίου 2012 να παντρευτώ τον Μενέλαο που έχει λεφτά και θα φτιάξουμε το εξοχικό στη Κερατέα με άνεση".

Πλήττω.

Ξέρω που βαδίζω, και όπως λέει και το τραγούδι βαδίζω και παραμιλώ.

Θέλω να έχω την υγεία μου, εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ, και ο κόσμος όλος αν γίνεται.

Θέλω όπως σου ξανά είπα να κάνω μια όμορφη οικογένεια, σαν αυτή που έζησα εγώ και σαν αυτή που δεν έζησα εγώ. Και τα δύο.Μαζί.

Θέλω να έχω δουλειά, να μη πεινάω, να ζώ. Κι αν δεν καταφέρω να γίνω πλούσια, που προς το παρόν δεν με νοιάζει, (ή μάλλον με νοιάζει αλλά δεν έχω καμία όρεξη να βρω το τρόπο και ούτε να αφοσιωθώ σ' αυτό)δεν τρέχει τίποτα. Να ζω με αξιοπρέπεια, να έχω ένα ικανοποιητικό βοιωτικό επίπεδο ζωής.

Θέλω να έχω μια κοινωνική ζωή φυσιολογική, με τους λίγους ανθρώπους που δεν είναι οικογένεια αλλά εγώ τους νιώθω έτσι.

Θέλω να είμαι καλά μέσα μου, να νιώθω καλά με τον εαυτό μου και να μπορώ να κάνω καλά και τους άλλους. Αυτή είναι η ντόπα μου εμένα.

Σήμερα με τα μυαλά που κουβαλάω έτσι σκέφτομαι, σωστό λάθος δεν ξέρω. Θα μάθω. Θα δείξει..

Κακομαθημένα,κομπλεξικά πλουσιόπαιδα με εξουσία

Προτείνω κάτι πλουσιόπαιδα, φλώροι και κακομαθημένοι κομπλεξικοί που έχουν εξουσία να αυτοκτονήσουν ομαδικά χρησιμοποιώντας εξοπλισμό που θα τους έχει αγοράσει με δικά του λεφτά ο μπαμπάς τους.

Νομίζω πως έτσι ο κόσμος μας θα γίνει μια ιδέα καλύτερος.

Δεν τους αντέχω, δεν τους μπορώ και ξυπνάνε τα πιο άγρια ένστικτα μου.

Αφήνω στη πάντα και θετικές σκέψεις και καλή πρόθεση και καλή καρδιά γιατί τίποτα απ' αυτά δεν τους αξίζει.

Είναι τραγικό να δίνεται σε τέτοια άτομα εξουσία, είναι πραγματικά θανατηφόρο.

Πρέπει να συμβιβαστούν με την έντονη τριχοφυΐα τους, το μικρό τους πουλί και τα στραβά τους πόδια και να σταματήσουν να το παίζουν καμπόσηδες με το χρήμα τους.

Ξεφτίλες. Ε ξεφτίλες.

Αναρωτιέμαι, δίνετε και στο πουλί σας κατοστάευρα για να σηκωθεί; Κι αν δεν σηκώνεται τι κάνετε; Φωνάζετε το μπαμπά σας ή το σωματοφύλακα σας να το μαλώσει;

Στη τουαλέτα και στο χώμα όλοι ίδιοι είμαστε ρε.

Ελπίζω κι εύχομαι να υπάρχει η θεία δίκη.

Photoshooting

Θεέ μου προφύλαξε με από την πολυσχιδή προσωπικότητα που έχω.

Προστάτεψε με από τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις.

Δώσε μου φως να μη χαλάσω μια περιουσία αγοράζοντας φωτογραφική μηχανή.

Και να πεις ότι δεν το ήξερα..από τα μαθήματα φωτογραφίας σκεφτόμουν να τα παρατήσω όλα, να κρεμάσω μια φωτογραφική στο λαιμό και όποιον πάρει ο φακός. Ευτυχώς ο καθηγητής φρόντισε να με ξενερώσει αφού κάναμε ίσα με 7 φορές επανάληψη για τα διάφραγματα, τον φωτοφράκτη και τις ταχύτητες ..

Σήμερα όμως το μικρόβιο το ξανακόλλησα..δεν ήταν να με βάλεις σε στούντιο, να μου δώσεις φώτα και φακό και να με αφήσεις να δημιουργήσω..πάει τα μυαλά μου ξαναπήραν αέρα.

Η αλήθεια είναι ότι στη φωτογραφία μπορώ να γίνω πολύ καλή και το λέω χωρίς ίχνος έπαρσης.Το΄χω πως να γίνει;

Νομίζω πως προτιμώ περισσότερο να είμαι πίσω απ' το φακό παρά μπροστά. Δεν λέω, και στις 2 περιπτώσεις ικανοποιώ τη "ψυχούλα"μου (που λένε και οι καλλιτέχνες), όμως πίσω απ' το φακό γουστάρω με τρέλα.

Ποιος ξέρει;

Μπορεί μια μέρα να κατασταλάξω κάπου, να βρω που ανοίκω, να βρω τι μου ταιριάζει..

Ίσως να κατασταλάξω και μετά να βαρεθώ..κλασικά.